Picasso Baby και Lady Gaga σώζουν τη Νέα Υόρκη

Από τον Γιώργο Καρουζάκη

Υποτίθεται ότι είναι πολύ cool  που ο Jay-Z, ο βασιλιάς του hip – hop, στους στίχους του τραγουδιού του «Picasso baby» – το video clip γυρίστηκε στην Pace Gallery της Νέας Υόρκης – αναμειγνύει με πορνογραφική αυθάδεια τον Picasso με τον Rothko, τα μαρμάρινα πατώματα και τις χρυσές οροφές στα λουσάτα σπίτια των drug dealers με τον Leonardo Da Vinci, τα πορνεία και τις Bugatti με την Tate Modern, τον Francis Bacon με το μπέικον.

O γνωστός Βρετανός κριτικός Jonathan Jones αρπάζει την ευκαιρία να γράψει στο blog του στον Guardian, ότι το ενδιαφέρον του Jay – Z για την τέχνη, οι συναντήσεις  του με την Marina Abramović, αλλά και η επικείμενη συνεργασία της τελευταίας με τη Lady Gaga και τον Robert Wilson είναι γεγονότα υψίστης καλλιτεχνικής σημασίας, ικανά να δώσουν ξανά στην Νέα Υόρκη τα σκήπτρα της Μητρόπολης της σύγχρονης τέχνης που είχε χάσει, προσωρινά, από το Λονδίνο. Και συγκρίνει αυτή τη νέα συνάντηση της υψηλής κουλτούρας με τη χαμηλή, με όσα συνέβαιναν τη δεκαετία του ’80 στη Νέα Υόρκη, όπου οι graffiti artists έκαναν παρέα με τον Andy Warhol, ή ακόμα με τα 60’ς των Velvet Underground και την καλλιτεχνική αίγλη της Αμερικής των χρόνων της pop art και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Ok !

Είναι αστείο και βαρετό, ακόμα και να σκεφτεί κάποιος σήμερα, να υψώσει το δάχτυλο και να ηθικολογήσει για τη συνάντηση της Lady Gaga με τη high culture του Robert Wilson και της Marina Abramović. Είναι, εξάλλου, διασκεδαστικό να βλέπεις τον Jay – Z να χορεύει αδέξια με την Abramović. Αφήστε δε, που κάποιες ιδέες και μεταμφιέσεις της Lady Gaga είναι πιο ενδιαφέρουσες από όσα βλέπεις, κατά καιρούς, σε ορισμένα projects σύγχρονων καλλιτεχνών.

Ο μελαγχολικός χορός των εκπροσώπων της avant-garde με ράπερ και λαμπερές pop-star δεν απειλεί, ευτυχώς, το μέλλον της παγκόσμιας τέχνης. Υπάρχουν στρατιές νεότερων καλλιτεχνών που φροντίζουν για την εξέλιξή της. Μόνο που αυτές οι «παράταιρες» συναντήσεις φέρνουν στο μυαλό την εικόνα του διανοούμενου-υπερανθρώπου, όπως τον έχει περιγράψει διασκεδαστικά ο Roland Barthes. Ο διανοούμενος του Barthes, αν και βρίσκεται, διαρκώς, στο ουράνιο βάθρο του, φοράει κάποια στιγμή πυτζάμες, κάνει διακοπές όπως οι κοινοί θνητοί, αγαπά τα νόστιμα κορίτσια, τη γραβιέρα και το θυμαρίσιο μέλι. Πολύ φοβούμαι ότι η pop παρέα των πιονέρων της τέχνης έχει τη θέση της πυτζάμας και της γραβιέρας στο menu τους. Οι λαμπεροί pop star προσφέρουν, για λίγο, στους μυθικούς εκπροσώπους της avant-garde τη μεγάλη λαϊκή απήχηση που τους έχει στερήσει ο στρυφνός κόσμος της «πρωτοπορίας».

Δεν ξέρω αν η Lady Gaga έχει το χάρισμα να μεταλαμπαδεύσει τα μυστήρια της υψηλής τέχνης στα φωνασκούντα πλήθη, αλλά η προσπάθεια του Jay-Z στο τραγούδι Picasso baby να γεφυρώσει τους δυο κόσμους φαίνεται αδιάφορη και μάλλον κακόγουστη. O Jay – Z  μιλάει για την τέχνη όπως μιλάει για τους χρυσούς λουτροκαμπινέδες του. Αν αυτό αποτελεί ή θα αποτελέσει παγκόσμιο κίνημα τέχνης δεν είμαστε σε θέση,  προς το παρόν, να το πούμε.

I just want a Picasso, in my casa No, my castle
I’m a hassa, no I’m an asshole
I’m never satisfied, can’t knock my hustle
I wanna Rothko, no I wanna brothel
No, I want a wife that fuck me like a prostitute
Let’s make love on a million, in a dirty hotel
With the fan on the ceiling, all for the love of drug dealing
Marble Floors, gold Ceilings
Oh what a feeling – fuck it I want a billion
Jeff Koons balloons, I just wanna blow up
Condos in my condos, I wanna row of
Christie’s with my missy, live at the MoMA
Bacons and turkey bacons, smell the aroma…