Τα τετράδια των ονείρων μου

Ήρθε η μάνα μου στον ύπνο μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, “Μαμά, ποια είμαι;”,είπα, δεν απάντησε – μόλις είχα πάρει ένα τιμητικό βραβείο στη Θεσσαλονίκη και της το αφιέρωσα-, “θα βγήκε πάλι από το όνειρο με τις κερασιές”, σκέφτηκα. Και πήρα τα κεριά και τα λιβάνια, την ανθοδέσμη με τα ηλιοτρόπια της βράβευσης και έτρεξα στα μνήματα. Είπα να βάλουνε στον τάφο μια φωτογραφία να είναι νεότερη και να χαμογελάει. «Υπάρχει το κακό, το καλό και το φανταστικό», είπε μια μέρα και το γράψαμε στη μαρμάρινη πλάκα. Aλλά δεν ήθελα να πω αυτό… Ήθελα να πω πως τα χωνάκια στο μπαλκόνι μου, που βλέπει προς τη Δύση, ανοίγουν με το φούξια της Ανατολής, και μέχρι να έρθει ο ήλιος στρέφονται προς τα μέσα τους και κλείνουν και μαραίνονται και μαραζώνουν… Ανοίγω τα τετράδια των ονείρων μου: με παίρνεις απ’ το χέρι και περπατάμε, εγώ σου φτιάχνω τάρτες με τριμμένα καρύδια, κανέλα και γαρύφαλλο, και στείβω ζουμερά λεμόνια να σου προσφέρω στο ποτήρι, σπιτική λεμονάδα με παγάκια, φύλλα πλατύφυλλου βασιλικού και δυόσμο…

Είναι η πιο μεγάλη μέρα του καλοκαιριού, η Documenta 14 φέρνει ακόμη την Αθήνα στο επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτιστικού ενδιαφέροντος, στο μπαλκόνι μου δυο δεκοχτούρες τσιμπολογάνε τα σταφύλια μου, και χθες το βράδυ μού είπε το κοτσύφι: “Πέρασες το ποτάμι με το κάρο και τα μουλάρια και ήσουν πεθαμένη στο κιβούρι σου, και τα κοράκια κάνανε γυροβολιές χωρίς καμία ένδειξη για αλλαγή είτε να ορμήσουν είτε να χαθούν. Σε είδα στο «Καθώς Ψυχορραγώ» που έπαιζες του Φώκνερ και σε άκουσα να μιλάς για τη ζωή, τον έρωτα και την επιθυμία, την αμαρτία, την εξιλέωση, τα λόγια και τις πράξεις. Σου φέρνω σημάδι: δυο ολόφωτα φεγγάρια ανεβαίνουν στον μαύρο ουρανό και στη θάλασσα κατεβαίνουνε δυο ήλιοι… Άκουσα τη μουσική των αστεριών… Υποτάξου και άκουσε το σουρεαλισμό των ονείρων σου…».