Τα πρόσωπα των Ελλήνων στο Λονδίνο
karouzo - a place for the arts
Τα πρόσωπα των Ελλήνων στο Λονδίνο
karouzo - a place for the arts
Pictures: Σύνθια Τζίτζη
November 15, 2015
Έκθεση φωτογραφίας στο Friends Room του Hellenic Centre στο Λονδίνο
Πρόσφατα εγκαινιάστηκε στον χώρο Friends Room του Ηellenic Centre του Λονδίνου η έκθεση W1D της φωτογράφου Σύνθιας Τζίτζη. Ο τίτλος W1D είναι ο ταχυδρομικός κωδικός της Greek Street στο Λονδίνο. Πρόκειται για τον δρόμο που πήρε την ονομασία του από την ελληνική εκκλησία που χτίστηκε το 1677 σε αυτό το σημείο. Η φωτογράφος διηγείται την ιστορία 26 Ελλήνων επαγγελματιών που ζουν κι εργάζονται στο Λονδίνο. Νέοι οι περισσότεροι, εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά που επιστρέφω από την Ελλάδα είναι «Πού είναι η αδερφή μου κι οι φίλοι μου;» και παρατηρώ πάντα πόσο καιρό θα μου πάρει να συνηθίσω στην απουσία τους. Ευτυχώς και δυστυχώς, κάθε φορά μου παίρνει όλο και λιγότερο γιατί το ένστικτο της επιβίωσης νικάει. Κι η βαθειά ανάγκη μου να μη μισήσω τη χώρα που με μεγάλωσε. Κι όλα αυτά που με κρατάνε εδώ. Όλα αυτά που κουβαλάνε μέσα τους την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή: η ηρεμία, η συνέπεια, ο σεβασμός, η ύπαρξη δυνητικού μέλλοντος, η Μητρόπολη και το πάντα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο που είναι το Λονδίνο. Το που θα είμαι σε 10 χρόνια δε το γνωρίζω. Έπαψα να πιστεύω στο ρίζωμα και τη μονιμότητα του χώρου. Πλέον αισθάνομαι πως το «που» δεν έχει τόση σημασία όταν το «πως» προέχει.
Οι άνθρωποι που συναντώ προσπαθούν να με πείσουν πως είμαι τυχερή που δε ζω πια στην Ελλάδα. Μάλλον αγνοούν πως στη ζωή δε τα έχεις ποτέ και πουθενά όλα. Ίσως να αποδίδουν πολλά περισσότερα από αυτά που πρέπει στον παράγοντα της τύχης. Ίσως ο δικός τους πατέρας τους να μη τους έμαθε αυτό που μου έμαθε ο δικός μου: η τύχη είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που την χτίζεις και την γκρεμίζεις κατά το δοκούν.
*******
First thing that comes to mind when I’m coming back from Greece is: “Where is my sister and my friends?” and I always observe how long is going to take me to get used to their absence this time. For better and for worse, every time it takes me less and less time as my survival instinct takes over. Along with my profound need not to hate the country where I was brought up. Along with all these conditions that keep me here. Conditions that hold hope for a better life: peace of mind, consistency, respect, the perspective of a future, the Metropolis of London and the wide open window to the world it is. I’m not sure where I’ll be in 10 years from now. I no longer believe in the ideas of residency and permanence. I feel that when it comes down to survival ‘how’ is more important than ‘where’.
People around me try to convince me that I’m lucky not to be living in Greece anymore. I suppose they are ignorant of the fact that in life one never has everything one wants. I suppose they attribute more than they should to the factor of luck. I suppose their father never taught them what my father taught me: luck is this highly personal condition that can be built or be demolished at will.
Vassiliki Dogkaki |Psychologist
Κάθε φορά που ταξιδεύω στην Ελλάδα έχω πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό: γυρνάω στον τόπο μου. Είναι τόσο επώδυνο να είμαι μακριά από τους φίλους και την οικογένειά μου. Ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν πράγματα στις ζωές μας στα οποία δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα ήμασταν απόντες. Κάθε φορά όμως που βρίσκομαι εκεί και συναντάω τις ίδιες δυσκολίες που με ώθησαν να φύγω, μου λείπει η ζωή μου στο Λονδίνο. Σαν μια δυσάρεστη υπενθύμιση γιατί έφυγα εξαρχής. Παρόλαυτά, νιώθω πως κουβαλάω μόνιμα μέσα μου ένα κουτί γεμάτο βιώματα, μυρωδιές και πολύ δυνατό φως. Αυτό το κουτί ανοίγει τα καλοκαίρια για να μπουν μέσα μυρωδιές από ρίγανη, χώμα, βασιλικούς, γιασεμιά και θάλασσα. Μυρωδιές που θα με συντροφεύουν όλον τον υπόλοιπο καιρό που θα είμαι μακριά…
********
Every time I’m going back to Greece, I’m always excited: I’m going home. It hurts so much to be away from my friends and family. Especially when important events happen in our lives. Events that I would never have thought that we’d miss. Every time I’m there though and I’m facing the very same difficulties that made me go away, I miss my life in London. As a painful reminder of why I had to go in the first place. Although, it feels like I’m always carrying a box inside me. A box full of life experiences, scents and the strongest light. This box opens up every summer to get filled with the scents of oregano, soil, basil, jasmine and the sea. Scents that will keep me company through the remains of my time away…
Giannis Bekiaris | Artist
Είναι τόσες οι φορές που με έχουν ρωτήσει ή έχω αναρωτηθεί πώς ζω σε μια πόλη με τόσο λίγο μπλε. Και είναι τόσες οι φορές που έχω αισθανθεί απίστευτα τυχερή που είμαι εδώ. Σε μια πόλη με ένα σχεδόν μόνιμα γκρίζο ουρανό που κρύβει όμως μια πολυχρωμία στα πρόσωπα, στις γλώσσες, στο φαγητό, στη μουσική, στο θέατρο, στη ζωγραφική… Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από εικόνες, μυρωδιές, ήχους από όλο τον κόσμο που ενσωματώνει ο,τιδήποτε διαφορετικό και καινούριο. Ο Χέμινγουει αναφερόταν στο Παρίσι αλλά για μένα το ίδιο ισχύει για το Λονδίνο κάθε φορά που επιστρέφω: «We always returned to it no matter who we were or how it was changed or with what difficulties, or ease, it could be reached. London was always worth it and you received return for whatever you brought to it». (Ernest Hemingway, A Moveable Feast)
*******
I have been asked so many times and wondered myself how I can live in a place with so little ‘blue’. London is a city with an almost permanently grey sky that hides however an extremely colourful spectrum of faces, languages, food, music, theatre, painting… It is a multi-coloured mosaic of images, smells and sounds from all over the world that accepts and embraces everything different and new. Hemingway was referring to Paris but I feel the same way about London every time I come back : «We always returned to it no matter who we were or how it was changed or with what difficulties, or ease, it could be reached. London was always worth it and you received return for whatever you brought to it». (Ernest Hemingway, A Moveable Feast)
Chryssa Kasma|Musician
Έφυγα αρχές Μαρτίου του 2012. Φεύγοντας πήρα τα πάντα εκτός από την καρδιά μου. Το βράδυ πριν φύγω δεν σκεπτόμουν, απλά κοίταζα το ταβάνι. Αποφάσισα να φύγω για την προσωπική μου φιλοδοξία και υπερηφάνεια. Μου λείπει το χρώμα, οι γεύσεις, η μυρωδιά του αέρα. Πού με βλέπω σε 10 χρόνια; Ζω περισσότερο τη στιγμή. Όλα στη ζωή είναι ρευστά και τίποτα δεδομένο, δεν σκέπτομαι το αύριο αλλά ούτε και το χτες. Μια συμβουλή για κάποιον που σκέπτεται να έρθει; Να μετρήσει τις επιλογές του και κάθε του απόφαση να την στηρίξει ώριμα και με πάθος. Προχώρα μόνο εφόσον είσαι θέση ν απαντήσεις στον εαυτό σου την ακόλουθη ερώτηση: «Κι αν δε γυρίσω;».
*******
I left Athens on March 2012 taking everything but my heart. The night before I couldn’t think anything, I just stared at the ceiling. I decided to leave for my own ambition and pride. I miss the colors, the smell of the air… Where do I see myself in 10 years? I live for the moment. Nothing can be taken for granted in life. I don’t think about the tomorrow nor the yesterday. An advice for anyone who is thinking about coming to London? Count your choices and be ready to support your decisions with passion. Take this step only if you have answered yourself the following question: “What if I never return? “.
Petros Apergis | Sales & Marketing Manager.
Με θέα πέρα από τη θέα: τον ουρανό που ενώνει τα σύνορα ανάμεσα στο «εδώ» και στο «εκεί», όπου και αν το «εδώ» και το «εκεί» μπορεί να βρίσκονται. Με ήχους αυτοκινήτων που δεν ξεχωρίζουν από τα κύματα που ακούω ξαπλωμένη τα καλοκαίρια. Με πουλιά που έρχονται και φεύγουν. Με δέντρα που έχουν παρατηρήσει σιωπηλά εκατομμύρια στιγμές κίνησης και έχουν βαθύνει τις ρίζες τους, έχουν κάνει κορμούς σοφούς και κλαδιά που απλώνονται τόσο μακριά που κανείς δεν ξέρει πια που φτάνουν. Με έναν ήλιο που είναι πάντα εκεί ακόμα και όταν δεν τον βλέπω.Με σκέψεις που τρέχουν για μία χώρα που καλείται να ευχαριστήσει τα πλήθη με μία ακόμα παράσταση αρχαίας τραγωδίας για διλήμματα που ποτέ δεν έπαψαν να βασανίζουν τον άνθρωπο.
-Σε χάνω, σε βρίσκω. Είσαι εκεί;
-Φύγε, ζήσε, γίνε!
*******
With a view beyond the view: the sky that collapses the boundaries between ‘here’ and ‘there’, no matter where ‘here’ and ‘there’ might be. With the sounds of cars being no different from the waves I listen to when I lie down in the summers.With birds that come and go. With trees that have silently observed millions of moments of movement. They have set deep roots, and have grown wise trunks and their branches have grown so far away that no-one knows anymore where they have reached.With a sun that is there even when I cannot see it.With thoughts about a country that is asked to satisfy the voyeuristic crowds with one more performance of ancient tragedy about dilemmas that have never ceased to trouble the human mind.
I lose you, I find you. Are you there?
-Go, live, become!
Τατιάνα Λαμπρίδη | Αρχιτέκτονας
Έφυγα από την Ελλάδα στα 18 για να επωφεληθώ από ένα πιο δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Τελειώνοντας τις σπουδές βρήκα αμέσως δουλειά στο Λονδίνο, ευκαιρία που δε θα μπορούσα να αφήσω ανεκμετάλλευτη. Ωστόσο στο μυαλό μου είχα ότι μετά από δύο, τρία χρόνια θα επέστρεφα πίσω έχοντας εξασφαλίσει και την απαραίτητη επαγγελματική εμπειρία. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα παρέμενα στο Λονδίνο επί 14 συναπτά έτη. Λίγο τα οφέλη από μια καλά οργανωμένη κοινωνία που σέβεται τους πολίτες της, λίγο ότι τα πράγματα στην Ελλάδα άρχισαν να γίνονται δραματικά τα τελευταία χρόνια, κάπως έτσι τα έφερε η ζωή να γίνω Λονδρέζα. Βέβαια, κάθε Χριστούγεννα και καλοκαίρι επιστρέφω πίσω στην Ελλάδα και η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά είναι: «Θεέ μου τι όμορφος που είναι ο γενέθλιος τόπος μου!». Μέχρι να έρθει η πρώτη απογοήτευση από κάποια από τις αμέτρητες «ελληνικές δυσλειτουργίες» και να πω: «Ευτυχώς που ζω στο Λονδίνο!».
*******
I left Greece when I was 18 in order to benefit from a more structured academic system. Upon completing my studies, I got a job straight away, a chance that I couldn’t pass up. I always thought that I would go back after acquiring 2-3 years of work experience. Never did it cross my mind that 14 years later I would still be here. Partly because of the perks of a well-organized society that respects its citizens, partly because of the demise of Greece during the past few years, I became a Londoner. Obviously every Christmas and summer holidays that I go back, my first thought is always “My God how beautiful my birthplace is!”. That is of course until the first disappointment comes along because of the countless ‘Greek malfunctions’ which make me end up saying «I am so lucky to be living in London».
Tatiana Lampridi |Architect