Tα φώτα της Ακρόπολης

 

Παρακολούθησα κι εγώ την επίσκεψη του κ. Εμάνουελ Μακρόν στην Ελλάδα και συγκινήθηκα μέχρι δακρύων από την προσπάθεια που κατέβαλε να διαβάσει το ελληνικό απόσπασμα στην έναρξη της ομιλίας του και τους στίχους του Σεφέρη στο τέλος, για το θαύμα και τη σπορά του αίματος στις οκτώ γωνιές των ανέμων. Είχα αρχίσει κιόλας να βλέπω πίδακες αίματος να αναβρύζουν στα οργωμένα χωράφια του αιώνα της ανθρωπότητας, ενώ σιγά – σιγά στο Λόφο της Πνύκας άναβαν τα φώτα της Ακρόπολης και φανερωνόντουσαν τα απογυμνωμένα μάρμαρα του Παρθενώνα. Κάποια στιγμή, ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε για την κουκουβάγια της θεάς Αθηνάς που κοιτάζει πίσω… Και την είδα την άχρηστη να κοιμάται σε ένα σπασμένο κλαδί της αρχαίας ελιάς, ενώ τσιριτρί- τσιριτρό κάνανε τα χαρούμενα σπουργίτια του μέλλοντος στα γκριζοπράσινα φυλλώματα του ελαιώνα…

Ωραίο μου φάνηκε το κουστούμι του κ. Μακρόν, με τα δυο σκισίματα πίσω. Έφερνε κάτι από τη γοητεία του Ζαν-Λουί Τρεντινιάν στην ταινία «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, ενώ το μπλε-ρουά κουστούμι του πρωθυπουργού και το κολλαριστό άσπρο του πουκάμισο, με πήγε λίγο στην έγχρωμη δεκαετία του ΄70 του Λάμπρου Κωνσταντάρα…

Οι στιλιστικές επιλογές της Ελληνίδας κυρίας πρωθυπουργού ήταν απλές και αναδείκνυαν το ωραίο σώμα της, κυρίως το βραδινό μαύρο φόρεμα – με τον αριστερό ώμο έξω -, ασυναγώνιστα καλύτερο από το ακριβό κόκκινο, με τις φουφούλες στα μανίκια, της αισθησιακής κυρίας Μπριζίτ Τρονιέ. Εν τω μεταξύ, ο τυφώνας ΄Ιρμα σάρωσε τα εξωτικά νησιά και στο όνειρό μου μεταφέραμε τα κόκαλα του μπαμπά μου κάπου μακριά. Η μάνα μου με αγκάλιασε απαλά πρώτη φορά και αισθάνθηκα ασφάλεια, και σε έναν χάρτη λέξεων, ονομάτων και φράσεων, ένας άντρας έκανε κύκλους με την κιμωλία γύρω από αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Υπήρχε και μια λέξη της μάνας μου στον χάρτη ανορθόγραφη, «εσθανομε», και η φράση «εχο στεναχορια» … Αυτές δεν τις κύκλωσε κανείς.