Μια ματιά στις ταινίες για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Φεστιβάλ της Βενετίας

Από τον Γιώργο Καρουζάκη

Είναι γνωστό ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας ζήτησε πρόσφατα από εβδομήντα καταξιωμένους και νεώτερους κινηματογραφιστές να γυρίσουν μια μικρού μήκους ταινία, διάρκειας 60 με 90 δευτερολέπτων. Όλοι, από τον Bernardo Bertolucci, τον Abbas Kiarostami, την Catherine Breillat και τους Έλληνες Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη και  Γιώργο Λάνθιμο έχουν συμβάλλει στη ενδυνάμωση της αίγλης του Φεστιβάλ, για αυτό και η προσφορά τους με ένα ολιγόλεπτο φιλμ εντάχθηκε στον εορτασμό των εβδομηκοστών γενεθλίων του θεσμού.

Στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ – εδώ – μπορείτε να δείτε όλες τις συμμετοχές της διοργάνωσης και να αναγνωρίσετε, σε αρκετές περιπτώσεις, πόσο δύσκολο είναι να χειριστείς τη μικρή φόρμα σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ακόμα κι αν είσαι καταξιωμένος ή πολλά υποσχόμενος δημιουργός.

Στις καλύτερες συμμετοχές της συγκεκριμένης διοργάνωσης συγκαταλέγονται, κατά τη γνώμη μας, οι Έλληνες σκηνοθέτες Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη και Γιώργος Λάνθιμος.

Η Τσαγγάρη παρουσίασε την εξαιρετική, από κάθε άποψη, ταινία, με τίτλο «24 Frames Per Century» και διάρκεια 2.31 λεπτών. Είναι εντυπωσιακό να παρατηρείς με πόσο σύγχρονο τρόπο, τόλμη και πειθαρχία χειρίζεται το ρετρό, νοσταλγικό θέμα των εβδομήντα χρόνων του θεσμού και τις αναφορές στο παρελθόν της κινηματογραφικής τέχνης.

Ο Γιώργος Λάνθιμος έδειξε το «Necktie», ένα άψογο, αισθητικά, φιλμ, αν και η στυλιζαρισμένη δολοφονία ενός παιδιού από ένα άλλο παιδί μέσα σε ένα αγγλικό δάσος μοιάζει προβλέψιμα «weird».

Ο πολυπράγμων James Franco έδειξε μια μετα-μπίτνικ «μουτζούρα», γεμάτη βία και πεποιημένη… αναρχία, ενώ μια από τις χειρότερες συμμετοχές, θα λέγαμε ότι είναι εκείνη της Γαλλίδας Catherine Breillat : ένα ηθικοπλαστικό λογύδριο για τη σχέση χρήματος και σινεμά, που θυμίζει συζητήσεις κινηματογραφιστών της δεκαετίας του 80 στα καφέ της οδού Τοσίτσα.

Στις πιο δυναμικές συμμετοχές ανήκουν η ταινία της Σύριας σκηνοθέτιδας Halla Alabdalla, με φανερή την αγωνία για την πολιτική κατάσταση στη χώρα της, το πρωτότυπα αυτοβιογραφικό φιλμ του Bernardo Bertolucci και το φιλμ του Ιρανού Abbas Kiarostami, ο οποίος κατάφερε να παγιδεύσει, στα ελάχιστα λεπτά της ταινίας του, τον αυθορμητισμό, το χιούμορ και την απλότητα που τον διακρίνει.