Με νηφαλιότητα, γνώση και επιστημονική διαύγεια προσεγγίζει τις διαφορετικές όψεις και φάσεις της διαδρομής των Ελλήνων στον ιστορικό χώρο και χρόνο.

Είναι ο Αδριανός που γράφει. Για να μας υπενθυμίσει, μέσα από έναν λόγο πυκνό, χυμώδη και λυτρωτικό, τη θέση του ανθρώπου που κάποτε, απογυμνωμένος από τον εγωισμό, τις αδυναμίες και τις ψευδαισθήσεις της νεότητας, θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει τον θάνατο και να αναλογιστεί τον τρόπο που διαχειρίστηκε το μυστήριο της ζωής

Ο Γκοϊτόσολο φλέγεται. Αναψηλαφεί τραύματα. Παρατηρεί τον ήρωά του (τον εαυτό του) στο επίκεντρο ενός αλλόκοτου ονείρου. Ανασύρει την εικόνα των προγόνων του, της θρησκόληπτης γκουβερνάντας του, τις φωτιές και το αίμα του Εμφυλίου, τα πορνεία και την μποέμικη ζωή των νεανικών χρόνων, την ασφυκτική κυριαρχία του Φράνκο, τις κουβέντες των εξόριστων Ισπανών στο καφενείο της μαντάμ Μπερζέρ στο Παρίσι.

Eυτυχισμένη που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα μοιάζει η Μαριάννα Κορομηλά, ανάμεσα στα ανοιξιάτικα λουλούδια που μας κυκλώνουν στην ευρύχωρη βεράντα του σπιτιού της, δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η θέα της Ακρόπολης απέναντι, δίνει συνεχώς αφορμές για συζήτηση με μια γυναίκα που ταξίδεψε με ιεραποστολικό πάθος και αναζήτησε τα ίχνη του Ελληνισμού στα Βαλκάνια, στον Πόντο, στη Μικρά Ασία, στη Μεσόγειο, στα βάθη της Ανατολίας. Σαράντα χρόνια τώρα, η Μαριάννα Κορομηλά ταξιδεύει, ερευνά, γράφει, αφιερώνοντας τα βιβλία της σε αυτούς που κράτησαν τη ζωή έξω από τα μουσεία.

Xωρίς υστεροβουλία ή γλυκερές εξιδανικεύσεις, ο βαθύς γνώστης της ελληνικής ιστορίας μιλά για την κρίση της χώρας μας και τους σπασμένους δεσμούς εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και των πολιτικών, και ισχυρίζεται ότι όλα τα σενάρια εξόδου από την ευρωπαϊκή ένωση είναι ανέφικτα, αν όχι ολέθρια.

«Το πάθος χιλιάδες φορές» προσφέρει γενναιόδωρα στον αναγνώστη τη δυνατότητα να είναι συμμέτοχος σ’ ένα μακρύ ταξίδι σε μυστικές… ψυχικές τοποθεσίες. Ταξίδι, όχι μόνο σαγηνευτικό, αλλά και βαθιά ιαματικό. Δεν του λείπει, επίσης, το χιούμορ, εκείνο, όμως, το σχεδόν αδιόρατο χιούμορ, που μοιάζει να αποφορτίζει με την υγρασία του τις δίνες του εαυτού.

Τo «Απαραίτητο φως» (Εκδ.Ίκαρος), το δεύτερο μυθιστόρημα της Ντορίνας Παπαλιού (έχει προηγηθεί το «Γκάτερ» από τον Κέδρο με κεντρικό ήρωα έναν νεαρό κομίστα) οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα συναρπαστικό ταξίδι, στις φωτεινές αλλά και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης περιπέτειας.