Στα κίτρινα πέπλα της σκόνης

Κίτρινη σκόνη ήρθε με τον άνεμο από τη Σαχάρα και σκέπασε την Αττική στις 22 Μαρτίου τα χαράματα, κι ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο αναδύθηκαν στο δωμάτιό μου οι πυραμίδες του Χέοπος και η Σφίγγα αυτοπροσώπως. Kαι πάνω στους αμμόλοφους που φεύγανε με το νοτιά είδα να βολτάρουν, ξεχασμένοι απ’ τα παλιά, ανέμελοι τουρίστες με άσπρα τουλπάνια, καβάλα στις γέρικες γκαμήλες, στο μπεζ της άμμου, που μασουλούσαν κλαδιά ακακίας και άφριζε στο στόμα τους, ανάμεσα στα σάπια δόντια, το αραβικό κόμμι και μαγικά μεταμορφωνόταν, πριν στάξει πηκτό-πηκτό πάνω στο κιλίμι μου με τα πουλάκια, σε ροζ ζαχαρωμένες καραμελίτσες ραντεβουδάκια. Ααααα έκανα, αλλά ευθύς μου κόπηκε η χαρά όταν εξαφανίστηκε από τα μάτια μου η Ακρόπολη, στο βάθος αριστερά άμα βγαίνω στο μπαλκόνι, κι έτρεξα πίσω στο κρεβάτι, αναπνέοντας μόνο από το στόμα. Και ήρθε ο βραχνάς που με πιάνει από το στήθος και φωνάζω “βοήθεια”. Και στις 7 το πρωί είδα την είδηση της έκρηξης στις Βρυξέλλες και όντας σε απελπιστική κατάσταση πήρα ένα αντισταμινικό χάπι και κοιμήθηκα. Το μεσημέρι είδα τη φωτογραφία: οι τζιχαντιστές με τα μαύρα και τα καροτσάκια στο αεροδρόμιο, λίγο πριν πυροδοτήσουν τον μηχανισμό για να εκραγούν. Γέμισαν τα κίτρινα πέπλα της σκόνης σπλάχνα και έντερα και καρδιές με καρφιά και διαμελισμένα πνευμόνια και κομμένα ποδάρια και δάκτυλα και κεφάλια πτωμάτων, και αίμα. Kαι το απόγευμα έπρεπε να μιλήσω για την ημέρα θεάτρου – με μπουκωμένα και τα δύο ρουθούνια- και είπα το βλακώδες: “ευχαριστώ το θέατρο που με δέχτηκε” και άλλα συναισθηματικά και ακατάληπτα. Kαι την ηρωική φράση: “το θέατρο δεν θα πεθάνει ποτέ” -. Πλησίαζε, εντωμεταξύ, ο Ευαγγελισμός με τον Ελληνισμό αντάμα – και είπε η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη: “μη σε νοιάζει, θα κόψουμε στο μοντάζ τις μεγάλες σου παύσεις…”.