Γιορτή στη λάσπη

large-3
Lary Fink – The Great Lakes, Chicago, 1958
Ένα κείμενο από τη Σοφία Φιλιππίδου

Ράγισε η καρδιά μας με τους πρόσφυγες στον καταυλισμό. Να ‘ναι η παιδεία μας… να ‘ναι το φιλότιμό μας… που ξύπνησε με τη νέα φτώχεια … ο ελληνικός ουρανός… που έγινε πιο γαλανός; Στη γειτονιά του πατέρα μου – πρόσφυγα από το Γκιονέν της Μικράς Ασίας – οι μανάδες, άμα τον βλέπανε να γυρίζει ξυπόλυτος με το τσουβάλι στον ώμο, φώναζαν στα παιδιά τους: «φύγε από κει βρε, θα σε φάει ο πρόσφυγας». Τώρα, τα σωματεία αλληλεγγύης ρίχνουν σχοινιά για να περάσουν οι πρόσφυγες το ποτάμι. Μαζεύουν στο Σύνταγμα βουνά με πάμπερς, παιχνίδια και κριθαράκι. Μια παλίρροια συμπόνιας έσκασε στον λόφο του Παρθενώνα … γλύφει τα αρχαία μάρμαρα: αγαπάμε τους πρόσφυγες, είναι η νέα χαρά, το νέο νόημα, το μήνυμα, η νέα απελπισία μας. Στα συσσίτια της ενορίας, τα μεγάλα σούπερ μάρκετ στέλνουν μανιτάρια τρούφες, ρύζι μπασμάτι, βολβούς, σπαράγγια και γκουρμέ εδέσματα. Τα αδέσποτα γίνανε σαν γουρούνια απ’ τα αποφάγια. Η αγάπη μάς ενώνει σε ποιητικές βραδιές: πέφτουν βροχή, σαν κομφετί τα κριθαράκια, και τεράστιες καρμπονάρες αγκαλιάζουνε σπειροειδώς τις λέξεις και τους στίχους σε μια διονυσιακή ευωχία: Ευοί Ευάν! Γιατί εκεί που ο ακροδεξιός βλέπει αναποδογυρισμένες βάρκες και γελάει χαιρέκακα, ο διανοούμενος βλέπει κριθαράκι στο ντουλάπι της μαμάς και φαντασιώνεται ποιητικές βραδιές δίπλα στο ποτάμι με γιουβέτσια για τους πρόσφυγες πάνω στην λάσπη.

Related Posts

  • Tα φώτα της ΑκρόποληςTα φώτα της ΑκρόποληςΩραίο μου φάνηκε το κουστούμι του κ. Μακρόν, με τα δυο σκισίματα πίσω. Έφερνε κάτι από τη γοητεία του Ζαν Λουί Τρεντινιάν στην ταινία «Ένας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, ενώ το […]
  • Τα τετράδια των ονείρων μουΤα τετράδια των ονείρων μουΉθελα να πω πως τα χωνάκια στο μπαλκόνι μου, που βλέπει προς τη Δύση, ανοίγουν με το φούξια της Ανατολής, και μέχρι να έρθει ο ήλιος στρέφονται προς τα μέσα τους και κλείνουν και […]
  • τα χεράκια σκαλιστά…τα χεράκια σκαλιστά…Το πρώτο όνειρο μετά τον θάνατο της μητέρας μου ήταν πως τα χέρια μου γίνανε φτερά και κουνώντας τα ρυθμικά ανέβηκα ψηλά, πετώντας πάνω από την Ξηροκρήνη […]
  • Απορίες και εκκρεμότητεςΑπορίες και εκκρεμότητεςΑυτό που κυνηγάω κάθε βράδυ στη σκηνή του θεάτρου, δηλαδή ο ρόλος, διαρκώς και μέχρι την τελευταία παράσταση, μου […]