Xωρίς υστεροβουλία ή γλυκερές εξιδανικεύσεις, ο βαθύς γνώστης της ελληνικής ιστορίας μιλά για την κρίση της χώρας μας και τους σπασμένους δεσμούς εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και των πολιτικών, και ισχυρίζεται ότι όλα τα σενάρια εξόδου από την ευρωπαϊκή ένωση είναι ανέφικτα, αν όχι ολέθρια.
Ο Γιάννης Κουνέλλης γεννιέται τη χρονιά της ανόδου στην εξουσία του δικτάτορα Μεταξά. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μόλις δέκα ετών. Γρήγορα νιώθει το βάρος του Εμφυλίου, του αγριότερου είδους πολέμου που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, όπως λέει. «Ο εμφύλιος είναι το τέλος της ιδέας ενός πολιτισμού», διαπιστώνει σήμερα. Περνά τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία του υπό τη σκιά του πολέμου και με την ασαφή τότε αίσθηση της καταστροφής: κληρονομιά της γενέτειρας που αποτυπώνεται στο βλέμμα του και αργότερα πλάθει την τέχνη του.
Πρόσφατα είχαμε την τύχη να συναντηθούμε στο Παρίσι με τον σημαντικό Έλληνα ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη ο οποίος δέχτηκε να μας μιλήσει, σ’ ένα από τα φιλόξενα καφέ του Saint-Germain-des-Prés, για την έκθεση του Βελάσκεθ, λίγες μόνο ώρες μετά την επίσκεψή του στο Grand Palais.
Απόγευμα, σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο της πόλης, καθορίστηκε η συνάντηση με τον ποιητή Αργύρη Χιόνη (1943 -2011). Αναγνώριση δυο αγνώστων μέσα στο πλήθος. Οι πρώτες άσκοπες κουβέντες, μεταξύ ουίσκι και καφέ, με την ελπίδα να συγχρονιστούμε σ’ ένα κώδικα που θα προχωρήσει, έστω για λίγο, τη συζήτηση «πέρα απ’ το γαιοβάμον σκότος».
H Juliette Gréco, η θρυλική μορφή του γαλλικού τραγουδιού, μούσα των υπαρξιστών και των διανοουμένων της αριστερής όχθης, αληθινά ελεύθερο πνεύμα στο μεταπολεμικό Παρίσι, τραγούδησε χθες στην Αθήνα. Η συναυλία που έδωσε στο Παλλάς ήταν η πρώτη της μεγάλης περιοδείας της, που ξεκίνησε από την Ελλάδα και θα συνεχιστεί σε αρκετές ακόμη χώρες.
«Το πάθος χιλιάδες φορές» προσφέρει γενναιόδωρα στον αναγνώστη τη δυνατότητα να είναι συμμέτοχος σ’ ένα μακρύ ταξίδι σε μυστικές… ψυχικές τοποθεσίες. Ταξίδι, όχι μόνο σαγηνευτικό, αλλά και βαθιά ιαματικό. Δεν του λείπει, επίσης, το χιούμορ, εκείνο, όμως, το σχεδόν αδιόρατο χιούμορ, που μοιάζει να αποφορτίζει με την υγρασία του τις δίνες του εαυτού.
Η τελευταία φορά που είχα μιλήσει με τον ζωγράφο Στέλιο Φαϊτάκη ήταν τον Ιούνιο του 2011 στους κήπους της Μπιενάλε, στη Βενετία.
Τον Ιούνιο του 2010 ο Ιταλός εικαστικός Maurizio Cattelan είχε παρουσιάσει στα παλιά «Σφαγεία» της Υδρας, τον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ του συλλέκτη Δάκη Ιωάννου, το «WE», ένα από τα πιο αλλόκοτα και συνάμα συγκινητικά έργα του.
Σε ένα καλοκαιρινό μουσικό ταξίδι, στις μελωδίες και τους ήχους των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, μας προσκαλεί η ορχήστρα νέων μουσικών The Underground Υouth Orchestra και η Έλλη Πασπαλά.
Υποστηρίζω ότι η πόλη είναι σαν μία κινούμενη θεατρική σκηνή, ένα παλκοσένικο, μία ράμπα προβολής επιθυμιών και μία δεξαμενή αναμνήσεων.
Οι υποβρύχιοι κολυμβητές, που σε μεγάλο βαθμό χρωστούν την έμπνευσή τους στην Αρχαία Ιεράπολη της Τουρκίας (Pamukkale), τα παράλια τοπία, οι καταρράκτες καθώς και τα πρόσφατα φωτεινά γυμνά σε βοτσαλωτές παραλίες, που αποτελούν το πεδίο μελέτης και πειραματισμού της ζωγράφου τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζονται, πρώτη φορά, στην Κωνσταντινούπολη.