Πράγματι, λίγες γυναίκες ξέρουν να ζωγραφίζουν. Σπεύδω να προσθέσω ότι λίγοι άνδρες ξέρουν να ζωγραφίζουν. Οι ζωγράφοι, οι εικαστικοί καλλιτέχνες, είναι λιγοστοί – κι απ’ αυτούς, ελάχιστοι αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα όπως ο Πικάσσο, ο Μοντιλιάνι και ο Γκωγκέν.
Στις 14 Νοεμβρίου το Grand Palais του Παρισιού εγκαινιάζει την έκθεση Lucien Clergue. Les premiers albums, αφιερωμένη στον πρώτο φωτογράφο, που το 2006, έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών
Η ψηφιακή επικοινωνία, οι νέοι τρόποι με τους οποίους το παραδοσιακό κείμενο ενσωματώνεται στο περιβάλλον του διαδικτύου, συνθέτουν οπτικά ποιήματα, πορτραίτα, το λεξιλόγιο της σύγχρονης γλώσσας της εικαστικού
Ο Omer Fast είναι ένας καλλιτέχνης, που δείχνει να μην πτοείται από την πολυδιάστατη όψη του σύγχρονου κόσμου. Σε αυτήν βασίζεται, άλλωστε, το έργο του, ένα μέρος του οποίου φιλοξενείται αυτόν τον καιρό (20 Οκτωβρίου – 24 Ιανουαρίου) στους εκθεσιακούς χώρους του Jeu de Paume στο Παρίσι. Με αφετηρία, την κινούμενη εικόνα, την πρακτική του ντοκιμαντέρ, με μια ευρεία όμως έννοια, εξερευνά την πολυπλοκότητα της αφήγησης και διαταράσσει τα όρια ανάμεσα σε ό,τι θεωρούμε πραγματικό και την αναπαράστασή του.
Ο τίτλος «Ψίθυροι» παραπέμπει, νοηματικά, στον λόγο του σπουδαίου Ιρλανδού δραματουργού και συγγραφέα Samuel Beckett, που τόσο καίρια μιλά για τις λέξεις που γίνονται ψίθυροι, τους ψιθύρους που δυναμώνουν και γίνονται κραυγές, για το αιώνιο μουρμούρισμα και τη μνήμη που κρύβεται πίσω από αυτό
Συνέντευξη με την Αγγελική Παπούλια. Aνήκει στους καλλιτέχνες που διεκδικούν με δυναμικό και σαφή τρόπο τη θέση τους στον χώρο της σύγχρονης δημιουργίας. Γνωστή, διεθνώς, από τις ηρωίδες που έχει υποδυθεί στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου (Κυνόδοντας, Άλπεις, Αστακός), έχει επίσης μια συγκροτημένη άποψη για το θέατρο, την οποία εκφράζει μέσα από την ομάδα Blitz που ίδρυσε το 2004 μαζί με τον Χρήστο Πασσαλή και τον Γιώργο Βαλαή.
Ο τεράστιος φράχτης με συρματοπλέγματα, που υψώνει διαρκώς η αμερικανική κυβέρνηση στα σύνορα με το Μεξικό, είναι και το θέμα του εικαστικού έργου, που παρουσίασε το 2011 στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β’, Ρηγίλλης) η Αμερικανίδα καλλιτέχνις Αντρέα Μπάουερς
Πριν από μερικά χρόνια έζησα για λίγο σε ένα παράξενα σκοτεινό σπίτι στην Ουγγαρία. Επισκέπτης στον ίδιο χώρο όπου είχε ξοδευτεί μια άλλη ζωή
Η επεξεργασμένη μεταφορά της αγριότητας του δρόμου στους τακτοποιημένους χώρους των γκαλερί και των μουσείων αποδυναμώνει, συχνά, τις προθέσεις των καλλιτεχνών.
Ο Γιάννης Κουνέλλης γεννιέται τη χρονιά της ανόδου στην εξουσία του δικτάτορα Μεταξά. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μόλις δέκα ετών. Γρήγορα νιώθει το βάρος του Εμφυλίου, του αγριότερου είδους πολέμου που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, όπως λέει. «Ο εμφύλιος είναι το τέλος της ιδέας ενός πολιτισμού», διαπιστώνει σήμερα. Περνά τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία του υπό τη σκιά του πολέμου και με την ασαφή τότε αίσθηση της καταστροφής: κληρονομιά της γενέτειρας που αποτυπώνεται στο βλέμμα του και αργότερα πλάθει την τέχνη του.
Πρόσφατα είχαμε την τύχη να συναντηθούμε στο Παρίσι με τον σημαντικό Έλληνα ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη ο οποίος δέχτηκε να μας μιλήσει, σ’ ένα από τα φιλόξενα καφέ του Saint-Germain-des-Prés, για την έκθεση του Βελάσκεθ, λίγες μόνο ώρες μετά την επίσκεψή του στο Grand Palais.