Built upon Brando’s archive of self-analysing audio tapes, Stevan Riley’s intimate documentary gets under the actor’s skin to reveal a troubled, fragile, self-obsessed soul. From the triumphs of A Streetcar Named Desire to the cheque-collecting of The Formula (an earpiece meant he didn’t have to learn his lines), Brando is seen slipping gradually into the slough of disillusioned despond, accentuated by near-Shakespearean family tragedy. Significantly, Riley opens with Brando describing having his face electronically mapped to produce an avatar that speaks to us from beyond the grave (a la 2006’s Superman Returns), enabling Marlon to dispense with the drudgery of acting altogether. We hear of our subject’s sense of shock at Bernardo Bertolucci’s invasive insight in Last Tango in Paris and he rails against Francis Ford Coppola crowbarring a performance out of him in Apocalypse Now, but the overriding air is one of anguished disappointment.
Η Μάργκαρετ Άτγουντ στη χώρα της συγγραφήςΣτη γραφή οδηγείσαι από πολλούς δρόμους: γραφομανία, δαίμονες, ψυχαναγκαστική λογοδιάρροια, ματαιοδοξία, κατάθλιψη, τέρψη, επιθυμία για να αποδώσεις δικαιοσύνη, να εκδικηθείς, να βάλεις […]
Ο Lu Chao απέναντι στο πλήθος«Όταν ήμουν μικρό παιδί έπαιρνα κάθε μέρα το λεωφορείο με τον αριθμό 217 για πάω στο σχολείο. Καθώς ήμουν μικροκαμωμένος, ένα πλήθος ψηλών ανθρώπων με στρίμωχνε και μου έκοβε την […]
Christos Chrissopoulos- Look Twenty – My mother’s silence[“My mothers silence”. Αθήνα, Απρίλιος 2014. 20 φωτογραφίες και φωτογραφία εξωφύλλου. Μουσική: Χρήστος Χρυσόπουλος]
«Επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι όταν η μητέρα μου λείπει. Νομίζω […]