Νέα πρόσωπα: Χριστίνα Reinhardt

Από τον Γιώργο Καρουζάκη

Η Ελληνογερμανίδα χορεύτρια Χριστίνα Reinhardt αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 2013. Έχει συνεργαστεί με την Ίριδα Καραγιάν και την Hellenic Dance Company. Επίσης χόρεψε στο 6ο ARC for Dance Festival σε χορογραφία του Χρήστου Ξυραφάκη και με την Hellenic Dance Company στο “Panorama” της Martha Graham στη Νέα Υόρκη, και τον Ιούλιο στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Διδάσκει σύγχρονο χορό στο Dance Cultural Center.

Η εμπειρία στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης

«Η εκπαίδευση στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης είναι πάρα πολύ καλή. Είναι μια σχολή ευρέως αναγνωρισμένη και θεωρείται από τις κορυφαίες στην Ευρώπη. Όλοι οι χορευτές που αποφοιτούν απορροφώνται αμέσως είτε σε ελληνικές ομάδες είτε ομάδες του εξωτερικού. Θεωρώ ότι γίνεται πολύ σοβαρή δουλειά στην Κρατική Σχολή η οποία σε προετοιμάζει άρτια, σου δίνει τις βάσεις, τα ερεθίσματα και τη θεωρητική κατάρτιση για να εξελιχθείς, αν θέλεις, στον καλύτερο χορευτή».

Πρόσωπα που με εμπνέουν

«Πηγή έμπνευσης για μένα παραμένει η Martha Graham, επειδή η τεχνική της διδάσκεται στην Κρατική Σχολή, αλλά και σπουδαίες Ελληνίδες χορεύτριες και χορογράφοι, όπως η Λίντα Καπετανέα και η Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου. Αγαπώ πολύ, επίσης, την τέχνη της Pina Bausch, της Trisha Brown του Akram Khan, του Sidi Larbi Cherkaoui του Hofesh Shechter. Τρελαίνομαι για τη Maguy Marin».

Αθήνα και σύγχρονος χορός

«Από τη στιγμή που υπάρχει το Ίντερνετ, μπορείς να δεις τα πάντα. Δεν είμαστε αποκλεισμένοι. Σίγουρα, στην Αθήνα δεν υπάρχουν το κλίμα και οι παραστάσεις που βλέπει κάποιος στις Βρυξέλλες, μια πόλη κέντρο του σύγχρονου χορού, αλλά δεν νιώθω, σε καμία περίπτωση, αποκλεισμένη. Ζούμε, πλέον, ένα μεγάλο μέρος τη ζωής μας μπροστά σε έναν υπολογιστή. Η αίσθηση του τόπου δεν περιορίζεται στο μέρος που ζεις. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορείς να ζεις στην Αθήνα και σε άλλους τόπους την ίδια στιγμή. Το virtual καταλαμβάνει ένα ουσιαστικό μέρος του εαυτού μας. Η Αθήνα με εμπνέει. Είναι μια πόλη έντονη. Μου αρέσει αυτή η urban πλευρά της, στο κέντρο, στο Μοναστηράκι, στο Σύνταγμα. Η έντασή της με κινητοποιεί δημιουργικά».

Το κοινό του χορού

«Το κοινό του χορού στην Ελλάδα είναι πολύ συγκεκριμένο. Ο κόσμος που δεν ενδιαφέρεται αρκετά για την τέχνη και τον σύγχρονο χορό, προτιμά να πηγαίνει στο θέατρο και στο σινεμά. Ο σύγχρονος χορός φοβίζει κάποιους, επειδή δεν θέλουν να κάνουν μια μικρή προσπάθεια για να τον καταλάβουν. Και ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, το φοβόμαστε και το απορρίπτουμε. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού αποτελείται από τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον χορό. Για αυτό, συχνά, νιώθω ότι αυτό που κάνουμε έχει μια διάσταση αυτοαναφορική, αυνανιστική και δεν συνδέεται με ένα μεγαλύτερο κοινό. Σε αυτή τη νοοτροπία της ανακύκλωσης εντοπίζω, εν μέρει, και την αργή διαδικασία εξέλιξης του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα».

Χορός και καθημερινή ζωή

«Συχνά, η ζωή μου στην πόλη περνά μέσα από το φίλτρο του χορού, κάτι που προσπαθώ σιγά-σιγά να αποδομήσω, να σταματήσω να το κάνω για να αντιληφθώ τον εαυτό μου καλύτερα, όχι μόνο ως χορεύτρια αλλά και ως άνθρωπο. Αν είσαι χορευτής είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παρατηρείς, διαρκώς, τον τρόπο που στέκεται ο άλλος στην ουρά της τράπεζας, στο σούπερ μάρκετ, ή πώς περπατά στο δρόμο. Το αρνητικό στοιχείο σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι, μερικές φορές, χάνεις την αυτονόητη εξήγηση. Χρειάζεσαι κάποιον να σου πει  ότι μπορεί κάποιος να κάθεται σε μια καρέκλα, χωρίς η κίνησή του να σημαίνει κάτι περισσότερο. Απλώς κάθεται».