Η ιστορία της Γερμανίας, από τα πρώτα ίχνη της μέχρι την εμφάνιση του Τρίτου Ράιχ, τον απασχόλησαν πολύ νωρίς, σε ηλικία 24 χρόνων. Τότε αποφάσισε να φορέσει τη στολή της Βέρμαχτ που ανήκε στον πατέρα του, και να φωτογραφηθεί με προτεταμένο το δεξί του χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό, σε διαφορετικές περιοχές της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ελβετίας
Ορισμένες από τις πιο ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές στιγμές στην πορεία ενός καλλιτέχνη είναι, συχνά, εκείνες που η δημιουργικότητα και το ύφος του ακόμα διαμορφώνονται
Ο Γιάννης Κουνέλλης γεννιέται τη χρονιά της ανόδου στην εξουσία του δικτάτορα Μεταξά. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μόλις δέκα ετών. Γρήγορα νιώθει το βάρος του Εμφυλίου, του αγριότερου είδους πολέμου που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος, όπως λέει. «Ο εμφύλιος είναι το τέλος της ιδέας ενός πολιτισμού», διαπιστώνει σήμερα. Περνά τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία του υπό τη σκιά του πολέμου και με την ασαφή τότε αίσθηση της καταστροφής: κληρονομιά της γενέτειρας που αποτυπώνεται στο βλέμμα του και αργότερα πλάθει την τέχνη του.
Πρόσφατα είχαμε την τύχη να συναντηθούμε στο Παρίσι με τον σημαντικό Έλληνα ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη ο οποίος δέχτηκε να μας μιλήσει, σ’ ένα από τα φιλόξενα καφέ του Saint-Germain-des-Prés, για την έκθεση του Βελάσκεθ, λίγες μόνο ώρες μετά την επίσκεψή του στο Grand Palais.
Η τελευταία φορά που είχα μιλήσει με τον ζωγράφο Στέλιο Φαϊτάκη ήταν τον Ιούνιο του 2011 στους κήπους της Μπιενάλε, στη Βενετία.
Οι υποβρύχιοι κολυμβητές, που σε μεγάλο βαθμό χρωστούν την έμπνευσή τους στην Αρχαία Ιεράπολη της Τουρκίας (Pamukkale), τα παράλια τοπία, οι καταρράκτες καθώς και τα πρόσφατα φωτεινά γυμνά σε βοτσαλωτές παραλίες, που αποτελούν το πεδίο μελέτης και πειραματισμού της ζωγράφου τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζονται, πρώτη φορά, στην Κωνσταντινούπολη.
Ανθρώπινες μορφές κάθε ηλικίας και φύλου, μοναχικές ή σε ομάδες κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις για να συναντηθούν με άλλες.
Τo «Απαραίτητο φως» (Εκδ.Ίκαρος), το δεύτερο μυθιστόρημα της Ντορίνας Παπαλιού (έχει προηγηθεί το «Γκάτερ» από τον Κέδρο με κεντρικό ήρωα έναν νεαρό κομίστα) οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα συναρπαστικό ταξίδι, στις φωτεινές αλλά και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης περιπέτειας.
Το μεγαλύτερο λάθος ενός καλλιτέχνη είναι να συγκινείται από τον κόσμο που περιγράφει. Η συγκίνηση τα διαλύει όλα, τα κονιορτοποιεί. Πάντα η τέχνη, για να συγκινήσει τους άλλους, χρειάζεται καθαρό μυαλό και πειθαρχία».
Στην νέα έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 13 Μαίου στη Batagianni Gallery θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά συγκροτημένα, 4 έργα από την ενότητα Σημειώσεις, τα οποία κοιτάζει ένα γλυπτό του Βάσου Καπάνταη
Αγαπούσε τις ταυρομαχίες, το μποξ και το βίαιο σεξ. Ήπιε ποταμούς κρασιού και σαμπάνιας και η φιλοδοξία του ήταν να ζωγραφίσει έναν πίνακα στον οποίο η εικόνα της ματωμένης σάρκας θα ήταν τόσο ελκυστική όσο ένα ηλιοβασίλεμα του Μονέ. Αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, ο Φράνσις Μπέικον εξακολουθεί να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα.