«Όταν ήμουν μικρό παιδί έπαιρνα κάθε μέρα το λεωφορείο με τον αριθμό 217 για πάω στο σχολείο. Καθώς ήμουν μικροκαμωμένος, ένα πλήθος ψηλών ανθρώπων με στρίμωχνε και μου έκοβε την ανάσα, και τις περισσότερες φορές δυσκολευόμουν να βγω ή να μπω στο λεωφορείο. Η ανάμνηση του πλήθους παραμένει ζωηρή στο μυαλό μου. Νιώθω, πάντοτε, πολύ ευάλωτος απέναντι στo πλήθος των ανθρώπων και η εικόνα εκείνων που βιώνουν αισθήματα δυσφορίας, αδυναμίας και ευθραυστότητας στο δημόσιο χώρο με συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή μου. Ταυτόχρονα, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους που προσπαθούν να ανοίξουν δρόμους μέσα στο πλήθος, ίσως επειδή ξέρω πολύ καλά ότι είμαι σαν αυτούς. Καθώς τους κοιτάζω μοιάζει να παρατηρώ τον εαυτό μου.

» Πάντοτε σκέφτομαι ότι κάθε πρόσωπο μπορεί να πει μια ιστορία, την ιστορία μιας εμπειρίας από το παρελθόν ή της πρόβλεψης ενός γεγονότος που πρόκειται να συμβεί. Όλοι οι μικροσκοπικοί μαύροι άνθρωποι στους πίνακές μου ανταποκρίνονται στους ξένους που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Περιεργάζομαι, κάνοντας εικασίες, κάθε πρόσωπο που συναντώ.

Αν και θέλω να εκφράσω το βάρος και την αβεβαιότητα την ζωής, πάντοτε σκέφτομαι ότι η μεγαλύτερη αγωνία στη ζωή είναι επίσης και το πιο όμορφο κομμάτι της. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει αυτή τη σκέψη αρνητική ή και καταθλιπτική. Στην πραγματικότητα ενεργοποιεί την περιέργειά μου για το μέλλον: με τον τρόπο που είναι όμορφο να βλέπεις το φως του ήλιου να φωτίζει ένα καταπράσινο δάσος, και το μέρος του δάσους που έχει αφεθεί στη σκιά κατέχει τη δική του μυστηριώδη ομορφιά, επειδή ακριβώς είναι γεμάτο με αυτό το κατάμαυρο σκοτεινό φως».

Ο Lu Chao, ο Κινέζος εικαστικός που τα τελευταία χρόνια ζει και δουλεύει στη Μεγάλη Βρετανία, γράφει για τη δουλειά του με την ευκαιρία της νέας του έκθεσης με τίτλο Black Light που φιλοξενείται στην γκαλερί Nathalie Obadia στο Παρίσι (3 Rue du Cloître Saint-Merri). Ο Lu Chao δημιουργεί, σχεδόν αποκλειστικά, ασπρόμαυρους πίνακες. Οι συνθέσεις του αποκαλύπτουν, μέσα από μια ευρύτητα πνεύματος και ζωηρής φαντασίας, παραισθητικές εικόνες που αντανακλούν διαφορετικούς κόσμους.

Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά τις φιγούρες των έργων του, θα δει ότι κάθε μία από αυτές μοιάζει να αρνείται να εξαφανιστεί. Η αμφιθυμία και η αβεβαιότητα, ανάμεσα στην εμφάνιση και την εξαφάνιση των προσώπων, και μια ιδιαίτερη ένταση, μεταξύ υποταγής και εξέγερσης, στη συμπεριφορά των ηρώων του είναι στοιχεία αρκετών έργων του. Αν και ο ίδιος αποφεύγει να χρησιμοποιεί την τέχνη σαν μέσο μετάδοσης απόψεων, προτιμώντας, όπως λέει, να αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον θεατή να ερμηνεύσει ελεύθερα όσα βλέπει.

Γ.Ε.ΚΑΡ.